سیم رشته‌ای از تعدادی سیم کوچک تشکیل شده است که به صورت دسته‌ای یا پیچیده شده به هم متصل شده‌اند تا یک رسانای بزرگتر تشکیل دهند. سیم رشته‌ای نسبت به سیم توپر با سطح مقطع عرضی یکسان، انعطاف‌پذیرتر است. سیم رشته‌ای زمانی استفاده می‌شود که مقاومت بیشتری در برابر خستگی فلز مورد نیاز باشد. چنین موقعیت‌هایی شامل اتصالات بین بردهای مدار در دستگاه‌های دارای برد مدار چاپی چندگانه است، جایی که سفتی سیم توپر در نتیجه حرکت در حین مونتاژ یا سرویس، تنش زیادی ایجاد می‌کند؛ سیم‌های برق AC برای لوازم خانگی؛ کابل‌های آلات موسیقی؛ کابل‌های ماوس کامپیوتر؛ کابل‌های الکترود جوشکاری؛ کابل‌های کنترل اتصال قطعات ماشین‌های متحرک؛ کابل‌های ماشین معدن؛ کابل‌های ماشین‌های کششی؛ و بسیاری موارد دیگر.

در فرکانس‌های بالا، جریان به دلیل اثر پوستی در نزدیکی سطح سیم حرکت می‌کند و منجر به افزایش تلفات توان در سیم می‌شود. ممکن است به نظر برسد که سیم‌های رشته‌ای این اثر را کاهش می‌دهند، زیرا مساحت کل سطح رشته‌ها بیشتر از مساحت سطح سیم جامد معادل است، اما سیم رشته‌ای معمولی اثر پوستی را کاهش نمی‌دهد زیرا همه رشته‌ها به هم اتصال کوتاه شده‌اند و مانند یک هادی واحد رفتار می‌کنند. یک سیم رشته‌ای مقاومت بیشتری نسبت به یک سیم جامد با قطر یکسان خواهد داشت زیرا سطح مقطع سیم رشته‌ای تماماً از مس نیست. شکاف‌های اجتناب‌ناپذیری بین رشته‌ها وجود دارد (این همان مشکل بسته‌بندی دایره برای دایره‌های درون یک دایره است). گفته می‌شود که یک سیم رشته‌ای با سطح مقطع هادی مشابه سیم جامد، دارای گیج معادل یکسانی است و همیشه قطر بزرگتری دارد.

با این حال، برای بسیاری از کاربردهای فرکانس بالا، اثر مجاورت شدیدتر از اثر پوستی است و در برخی موارد محدود، سیم رشته‌ای ساده می‌تواند اثر مجاورت را کاهش دهد. برای عملکرد بهتر در فرکانس‌های بالا، می‌توان از سیم لیتز که رشته‌های آن عایق‌بندی شده و با الگوهای خاصی پیچ خورده‌اند، استفاده کرد.
هرچه تعداد رشته‌های سیم در یک دسته سیم بیشتر باشد، سیم انعطاف‌پذیرتر، مقاوم‌تر در برابر پیچ‌خوردگی، مقاوم‌تر در برابر شکستگی و قوی‌تر می‌شود. با این حال، رشته‌های بیشتر، پیچیدگی و هزینه تولید را افزایش می‌دهد.

به دلایل هندسی، کمترین تعداد رشته‌ها که معمولاً دیده می‌شود ۷ است: یکی در وسط، و ۶ رشته در اطراف آن که در تماس نزدیک هستند. سطح بعدی ۱۹ است که لایه دیگری از ۱۲ رشته روی ۷ رشته است. پس از آن تعداد متفاوت است، اما ۳۷ و ۴۹ رشته رایج هستند، و سپس در محدوده ۷۰ تا ۱۰۰ (این عدد دیگر دقیق نیست). حتی اعداد بزرگتر از این معمولاً فقط در کابل‌های بسیار بزرگ یافت می‌شوند.

برای کاربردهایی که سیم حرکت می‌کند، ۱۹ کمترین مقداری است که باید استفاده شود (۷ فقط باید در کاربردهایی استفاده شود که سیم قرار داده شده و سپس حرکت نمی‌کند)، و ۴۹ بسیار بهتر است. برای کاربردهایی با حرکت مکرر و مداوم، مانند ربات‌های مونتاژ و سیم‌های هدفون، ۷۰ تا ۱۰۰ اجباری است.

برای کاربردهایی که به انعطاف‌پذیری بیشتری نیاز دارند، از رشته‌های بیشتری استفاده می‌شود (کابل‌های جوشکاری نمونه‌ی معمول هستند، اما هر کاربردی که نیاز به جابجایی سیم در مناطق تنگ داشته باشد نیز می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد). یک مثال، سیم 2/0 ساخته شده از 5292 رشته سیم شماره 36 است. رشته‌ها ابتدا با ایجاد یک دسته 7 رشته‌ای سازماندهی می‌شوند. سپس 7 عدد از این دسته‌ها در دسته‌های فوق‌العاده کنار هم قرار می‌گیرند. در نهایت 108 دسته فوق‌العاده برای ساخت کابل نهایی استفاده می‌شود. هر گروه از سیم‌ها به صورت مارپیچ پیچیده می‌شوند، به طوری که وقتی سیم خم می‌شود، قسمتی از دسته که کشیده شده است، دور مارپیچ به سمت قسمتی که فشرده شده است حرکت می‌کند تا سیم تنش کمتری داشته باشد.