سیم منگنین لعابی با دمای بالا 6j13 برای الکترونیک
سیم آهنربا یا سیم لعابی، سیمی مسی یا آلومینیومی است که با یک لایه بسیار نازک عایق پوشانده شده است. این سیم در ساخت ترانسفورماتورها، سلف‌ها، موتورها، ژنراتورها، بلندگوها، محرک‌های هد هارد دیسک، آهنرباهای الکتریکی، پیکاپ‌های گیتار برقی و سایر کاربردهایی که به سیم‌پیچ‌های محکم عایق‌دار نیاز دارند، استفاده می‌شود.

خود سیم اغلب از مس کاملاً آنیل شده و الکترولیتی تصفیه شده ساخته شده است. سیم آهنربای آلومینیومی گاهی اوقات برای ترانسفورماتورها و موتورهای بزرگ استفاده می‌شود. عایق معمولاً از مواد پلیمری سخت به جای مینای دندان ساخته می‌شود، همانطور که از نام آن پیداست.

هادی
مناسب‌ترین مواد برای کاربردهای سیم آهنربا، فلزات خالص غیرآلیاژی، به ویژه مس هستند. هنگامی که عواملی مانند الزامات خواص شیمیایی، فیزیکی و مکانیکی در نظر گرفته می‌شوند، مس به عنوان اولین هادی انتخابی برای سیم آهنربا در نظر گرفته می‌شود.

اغلب، سیم آهنربا از مس کاملاً آنیل شده و تصفیه شده الکترولیتی تشکیل شده است تا در هنگام ساخت کویل‌های الکترومغناطیسی، امکان سیم‌پیچ‌های نزدیک‌تر فراهم شود. گریدهای مس بدون اکسیژن با خلوص بالا برای کاربردهای دمای بالا در اتمسفرهای کاهنده یا در موتورها یا ژنراتورهایی که توسط گاز هیدروژن خنک می‌شوند، استفاده می‌شوند.

سیم آهنربای آلومینیومی گاهی اوقات به عنوان جایگزینی برای ترانسفورماتورها و موتورهای بزرگ استفاده می‌شود. به دلیل رسانایی الکتریکی پایین‌تر، سیم آلومینیومی برای دستیابی به مقاومت DC قابل مقایسه، به سطح مقطع ۱.۶ برابر بزرگتری نسبت به سیم مسی نیاز دارد.

عایق

اگرچه سیم لعابی به عنوان «میناکاری شده» توصیف می‌شود، اما در واقع با لایه‌ای از رنگ لعابی یا لعاب شیشه‌ای ساخته شده از پودر شیشه ذوب شده پوشانده نشده است. سیم آهنربای مدرن معمولاً از یک تا چهار لایه (در مورد سیم نوع چهار لایه) عایق فیلم پلیمری، اغلب از دو ترکیب مختلف، برای ایجاد یک لایه عایق سخت و پیوسته استفاده می‌کند. فیلم‌های عایق سیم آهنربا (به ترتیب افزایش محدوده دما) از پلی وینیل فرمال (Formvar)، پلی اورتان، پلی آمید، پلی استر، پلی استر-پلی آمید، پلی آمید-پلی آمید (یا آمید-ایمید) و پلی آمید استفاده می‌کنند. سیم آهنربای عایق پلی آمید قادر به کار تا دمای 250 درجه سانتیگراد است. عایق سیم آهنربای مربع یا مستطیل ضخیم‌تر اغلب با پیچیدن آن با یک نوار پلی آمید یا فایبرگلاس با دمای بالا تقویت می‌شود و سیم‌پیچ‌های تکمیل شده اغلب با یک لاک عایق در خلاء آغشته می‌شوند تا استحکام عایق و قابلیت اطمینان طولانی مدت سیم‌پیچ بهبود یابد.

سیم‌پیچ‌های خودنگهدار با سیمی که حداقل دو لایه دارد، پیچیده می‌شوند که بیرونی‌ترین لایه آن از جنس ترموپلاستیک است و هنگام گرم شدن، حلقه‌ها را به هم می‌چسباند.

انواع دیگری از عایق‌ها مانند نخ فایبرگلاس با لاک الکل، کاغذ آرامید، کاغذ کرافت، میکا و فیلم پلی‌استر نیز به طور گسترده در سراسر جهان برای کاربردهای مختلف مانند ترانسفورماتورها و راکتورها استفاده می‌شوند. در بخش صوتی، سیمی با ساختار نقره‌ای و عایق‌های مختلف دیگری مانند پنبه (که گاهی اوقات با نوعی عامل انعقاد/غلیظ‌کننده مانند موم زنبور عسل آغشته می‌شود) و پلی تترافلوئورواتیلن (تفلون) را می‌توان یافت. مواد عایق قدیمی‌تر شامل پنبه، کاغذ یا ابریشم بودند، اما اینها فقط برای کاربردهای دمای پایین (تا 105 درجه سانتیگراد) مفید هستند.

برای سهولت تولید، برخی از سیم‌های مغناطیسی با درجه حرارت پایین دارای عایقی هستند که می‌توان آن را با حرارت لحیم‌کاری از بین برد. این بدان معناست که اتصالات الکتریکی در انتها را می‌توان بدون جدا کردن عایق اولیه برقرار کرد.